ถึงเวลาไปเรียนกันแล้ว

ขอพักเรื่องเที่ยวไว้ก่อน แล้วกลับมาเรียน ภาษาจีนกลาง กันต่อดีกว่า ไม่พูดพร่ำทำเพลงขอเริ่มที่คำศัพท์ก่อนเลยล่ะกัน

幼儿园(yòuéryuán) โรงเรียนอนุบาล
学校(xuéxiào) โรงเรียน

学院(xuéyuàn) สถาบัน , วิทยาลัย
大学(dàxué) มหาวิทยาลัย
毕业(bìyè) จบการศึกษา
教室(jiàoshì) ห้องเรียน
教学楼(jiàoxuélóu) ตึกเรียน , อาคารเรียน
图书馆(túshūguǎn) ห้องสมุด
楼(lóu) ตึก , อาคาร , ชั้น
书店(shūdiàn) ร้านขายหนังสือ
在(zài) ที่ , อยู่ , กำลัง
就(jiù) ก็
那儿(nàr) ที่นั่น
问一下(wènyíxià) ถามหน่อยค่ะ

บทสนทนา ภาษาจีนกลาง

•A : 问一下，图书馆在哪儿？ (书店 / 教室 / 教学楼 / 幼儿园)
B : 就在那儿。
A : 谢谢。

บทสนทนาอาจจะสั้นไปสักหน่อยก็ต้องขอโทษด้วย เพราะเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง เลยไม่รู้ว่าจะแต่งอะไร ใครคิดอะไรออกจะแต่งมากกว่านี้ก็ได้...อันนี้เราก็ไม่ว่ากัน ใครพูดเก่งแต่งได้มาก ก็ถือเป็นผลดีจะเป็นการทำให้พัฒนาภาษาได้เร็วกว่า ส่วนคนที่พูดไม่เก่ง พูดน้อย หรือคิดไม่ออกว่าจะพูดจะแต่งอะไร ก็ไม่เป็นไร ค่อยๆ เรียนไปดีกว่า เดี๋ยวจะคอยเป็นกำลังใจให้

ไปเที่ยวกันดีกว่า

ขอนอกเรื่องซักหน่อยนะ เพราะกลัวจะเบื่อกัน ก่อนออกเดินทางไปเที่ยวลองมารู้จักเมืองจีนกันก่อนดีกว่า สาธารณรัฐประชาชนจีน หรือที่เราเรียกกันสั้นๆ ว่าจีนนั้นแบ่งเขตการปกครองส่วนกลางออกเป็น 23 มณฑล (รวมไต้หวัน), 5 เขตปกครองตนเอง, 4 มหานครใหญ่ที่ขึ้นตรงต่อส่วนกลาง และ 2 เขตบริหารพิเศษ หากไม่ดูเป็นการรบกวนสมองเกินไป ก็มาดูว่ามีอะไรกันบ้าง

•23 มณฑลได้แก่ 黑龙江(hēilóngjiāng)เฮยหลงเจียง, 吉林(jílín)จี๋หลิน, 辽宁(liáoníng)เหลียวหนิง, 河北(héběi)เหอเป่ย ,山西(shānxī)ซานซี ,山东(shāndōng)ซานตง ,江苏(jiāngsū) เจียงซู , 安徽 (ānhuī) อันฮุย , 浙江 (zhèjiāng) เจ้อเจียง , 江西 (jiāngxī) เจียงซี , 福建 (fújiàn) ฝูเจี้ยน หรือ ฮกเกี้ยน , 台湾 (táiwān)ไถวัน หรือ ไต้หวัน , 河南(hénán) เหอหนัน , 湖北 (húběi) หูเป่ย , 湖南(húnán) หูหนัน , 贵州 (guìzhōu) กุ้ยโจว , 广东 (guǎngdōng) กว่างตง หรือ กวางตุ้ง , 海南 (hǎinán) ไห่หนัน , 甘肃 (gānsù) กานซู่ , 陕西 (shǎnxī) ส่านซี , 四川 (sìchuān) ซื่อชวน หรือ เสฉวน , 青海 (qīnghǎi) ชิงไห่ , 云南 (yúnnán) หยุนหนัน หรือ ยูนนาน

•5 เขตปกครองตนเอง ได้แก่ 内蒙古(nèiměnggǔ) เน่ยเหมิงกู่ หรือ มองโกเลียใน, 宁夏(níngxià) หนิงเซี่ย , 新疆 (xīnjiāng) ซินเจียง , 西藏(xīzàng) ซีจ้าง หรือ ทิเบต , 广西(guǎngxī) กว่างซี หรือ กวางสี •4 มหานคร ได้แก่ 北京(běijīng)เป่ยจิง หรือ ปักกิ่ง , 上海(shànghǎi) ซ่างไห่ หรือ เซี่ยงไฮ้ , 天津(tiānjīn) เทียนจิน หรือ เทียนสิน , 重庆(chóngqìng) ฉงชิ่ง

•2 เขตบริหารพิเศษ ได้แก่ 香港(xiānggǎng) เซียงกั่ง หรือ ฮ่องกง , 澳门(àomén) เอ้าเหมิน หรือ มาเก๊า

เห็นอย่างนี้แล้วก็คงไม่ต้องบอกว่าเมืองจีนนั้นกว้างใหญ่แค่ไหน เลยเลือกไม่ถูกเลยว่าจะไปไหนก่อนดี แต่ไม่ว่าไปที่ไหนถ้าจะให้เพิ่มความสนุกยิ่งขึ้น ก็ต้องพูด ภาษาจีนกลาง ให้ได้ก่อน แล้วมันจะมีความหมายมากขึ้นสำหรับการเดินทาง...จริงๆ นะ

ครั้งแรกเลยที่ได้สัมผัสแผ่นดินจีน (ไม่รวมฮ่องกง กับ มาเก๊า) ก็ไปที่ปักกิ่งอ่ะ ตอนนั้นพูด ภาษาจีนกลาง ไม่ได้เลย จะไปไหนทำอะไรก็ต้องอาศัยไกด์ หรือไม่ก็ภาษาที่ทุกคนรู้จักกันดี...ก็ภาษาใบ้ไงล่ะ ตอนนั้นก็คิดนะว่าทำไมไม่ยอมเรียน ภาษาจีนกลาง ก็เลยคิดว่าพอกลับมาเมืองไทยแล้วจะไปสมัครเรียน

กลับมาก็ไปถามคอร์สเรียนอะไรเสร็จสรรพแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลงเรียน เพราะเห็นตัวหนังสือแล้วก็คิดว่าเราคงเรียนไม่ได้หรอก กลัวไปไม่รอด แค่มองก็รู้ว่ายาก เลยไม่ได้ลงเรียน ตอนนั้นเพิ่งจบ ม. 6 ด้วยก็เลยยังไม่ได้คิดอะไรมาก กว่าจะได้เริ่มเรียน ภาษาจีนกลาง เป็นครั้งแรก ก็อีกสี่ปีให้หลัง คือตอนที่จบมหาลัยแล้ว

ในห้องเรียนนี่เราอายุเยอะสุดเลยหรือนี่ ทำไมเราเพิ่งคิดได้นะ แต่ไม่เป็นไรเพราะไม่มีใครแก่เกินเรียน เรียนไปได้ประมาณปีนึงก็เริ่มเบื่อ เพราะเรียนแค่อาทิตย์ละครั้งเอง มันช่างช้าเหลือเกิน เลยให้ป๊าส่งไปเรียนที่กวางเจา (อยู่ในมณฑลกวางตุ้ง) ที่นี่ก็ดีนะหน้าหนาวอากาศไม่หนาวมาก แต่เสียตรงที่ว่าหน้าฝนนี่สิฝนตกหนักมากๆ และหน้าร้อนก็ร้อนซะ กลับมาตัวดำปี๊เลย อาหารการกินก็ดี หรือว่าเราเป็นคนกินง่าย(ตะกระ)ก็ไม่รู้ แต่ก็ต้องระวังหน่อยเพราะอาหารมีแต่มันๆ ตอนกลับน้ำหนักนี่เพิ่มขึ้นไปหกโล กว่าจะลดได้ก็นานเลย ยังไงก็ระวังเรื่องอาหารการกินไว้บ้างก็ดี

ที่เลือกเรียนที่กวางเจาก็เพราะถูกกว่าที่ปักกิ่ง และเซี่ยงไฮ้อ่ะ แถมยังใกล้เซินเจิ้น กับฮ่องกงอีกด้วย จะได้หนีเที่ยวสะดวก...เฮ้ยไม่ช่ายอย่างนั้น จากกวางเจานั่งรถไฟไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงเซินเจิ้นแล้ว การเดินทางสะดวกสบาย แต่ใครที่คิดจะไปเรียนที่นี่ก็ต้องระวังเรื่องขโมยหน่อยนะ เพราะกวางเจาเป็นเมืองใหญ่มีคนเข้ามาหางานทำเยอะ พวกหางานไม่ได้หรือไม่มีอะไรทำก็ลักเล็กขโมยน้อยแหละ เพราะเพื่อนก็เคยโดนเหมือนกัน

หลังจากเรียนที่กวางเจาได้เทอมนึงก็กลับมา รู้สึกว่า ภาษาจีน ไม่ค่อยกระเตื้องขึ้นยังไงบอกไม่ถูก หรือเราแค่คิดไปเอง อุตส่าห์เลือกเมืองที่มีคนไทยน้อยแล้วแต่ไปก็กลับเจอเป็นสิบ แล้วยังชอบใช้นิสัยคนไทยที่พอรวมกลุ่มกันทีไรก็ใช้ภาษาแม่ทุกที แบบประมาณว่ากลัวลืมภาษาบ้านเกิด สุดท้ายก็คิดว่าไม่ได้อะไรจนเลิกเรียนไป แต่ก็ยังมีโอกาสได้ไปเมืองจีนอยู่อีกหลายครั้ง

ตามมาเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังว่าได้ไปที่ไหนมาบ้าง ก็หลังจากกลับมาประมาณกลางปี พอปลายปีก็ได้ไปเมืองต้าลี่ กับลี่เจียง (มณฑลหยุนหนัน) เป็นเมืองที่สวยมาก โดยเฉพาะลี่เจียง เป็นเมืองโบราณที่ดูยังรักษาขนบธรรมเนียม และวัฒนธรรมไว้เป็นอย่างดี เหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในโลกของคนสมัยก่อนเลย คิดแล้วยังอยากไปอีกสักครั้งเลย

ต่อจากนั้นก็ได้กลับไปกวางเจาอีกครั้ง คราวนี้ไปงานแฟร์อ่ะ คนเยอะมากๆ มาจากทั่วทุกสารทิศเลย ใครจะไปงานนี้ก็ต้องเตรียมทำนามบัตรเอาไว้นะ จะได้ไปแลกแคตาล็อกต่างๆ เอาเก็บไว้เป็นข้อมูลเพื่อจะได้เป็นแนวทางในการทำธุรกิจว่าเราสนใจอะไร ตอนที่ไปก็ไม่คิดว่าจะทำอะไร ลองไปดูเห็นเค้าบอกกันว่าเป็นงานใหญ่ระดับโลก พอไปก็ใหญ่จริงๆ เดินจนขาลากเลย แต่เราก็ไม่รู้จะทำอะไร ได้แต่เก็บแคตาล็อกกลับมา ใครจะไปก็เตรียมกระเป๋าไปใสแคตาล็อกแล้วลากก็ได้นะ เพราะเยอะแล้วก็หนักมากๆ

หลังจากงานแฟร์ รุ่งขึ้นก็แวะที่เซินเจิ้นกับฮ่องกงด้วย สำหรับคนที่ชอบช็อปปิ้งก็เหมาะมากๆ แต่อย่าลืมพกเงินติดกระเป๋าไปเยอะๆ นะ เดี๋ยวจะช็อปไม่พอ

กลับจากทริปนี้แล้ว กลางปีก็ไปเที่ยวที่เฉินตู (มณฑลเสฉวน) กับทิเบต ที่เฉินตูหากใครได้ไปก็ต้องไม่พลาดการแสดงเปลี่ยนหน้ากากที่เลื่องชื่อ เค้าเปลี่ยนได้เร็วแบบจับผิดไม่ได้เลยอะ หรือใครจับได้ก็ช่วยบอกทีนะว่าเค้าทำกันยังไง จากเฉินตูต้องนั่งเครื่องไปลงที่ทิเบต เพราะจากไทยไปไม่มีบินตรงไปถึงทิเบต

ก่อนการเดินทางไกด์จะให้ทุกคนกินยา เรียกว่า หงจิ่งเย่า อะไปประมาณนี้ แหล่ะไม่รู้จำผิดป่าว เป็นยาที่ช่วยปรับระดับหรือความดันก่อนที่จะเดินทางไปที่ทิเบตอะ แต่ดันลืมให้เรากับแม่กิน พอไปถึงก็ยังดีๆอยู่นะ แต่พอผ่านไปสักระยะก็เริ่มไม่ไหวแล้ว ทรมานสุดๆ เค้าเรียกกันว่าโรคที่ราบสูงอะ อาการก็คลื่นไส้ อาเจียน แบบจะเป็นจะตายเลย จนแบบว่าเรามาทำอะไรที่นี่ อยู่บ้านดีกว่ามั้ยอ่ะ ทิเบตอยู่สูงจากระดับน้ำทะเลมาก ก็เลยเกิดอาการแบบนี้จนบางครั้งต้องใช้ถังออกซิเจนช่วย เพราะอากาศเบาบางมากเลย ออกซิเจนน้อย ที่นั่นเค้าจะมีขายถังออกซิเจน หรือไม่ก็หมอนที่บรรจุออกซิเจน พอได้ออกซิเจนช่วยอาการก็ดีขึ้น วันต่อมาก็เที่ยวได้ตามปกติแล้ว ยังดีนะนี่ที่ไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้ ไม่งั้นก็เท่ากับว่าเสียเงินไปแต่กลับไม่ได้เที่ยว

เรื่องเที่ยวยังไม่หมดแค่นี้ เพราะหลังจากที่เลิกเรียน ภาษาจีนกลาง ไปแล้วสามปี ก็มีโอกาสได้กลับไปเรียนที่จีนอีกครั้ง ป๊าก็แสนดี ลูกอยากไปเรียนที่ไหนก็ตามใจ เราก็เลยจัดการหาที่เรียนเอง คราวนี้ก็ไปเองติดต่ออะไรเองหมด ก็ดูอยู่นานเหมือนกันว่าจะไปเมืองไหนดี สุดท้ายก็เลือกที่หางโจว (มณฑลเจ้อเจียง) เพราะขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองท่องเที่ยวที่สวยงาม และค่าครองชีพก็ไม่สูงมากนักเมื่อเทียบกับเซี่ยงไฮ้

ทีแรกก็คิดจะไปเซี่ยงไฮ้เหมือนกันนะ เพราะสนใจด้านธุรกิจ และเซี่ยงไฮ้ก็เป็นเมืองที่ขึ้นชื่อว่าเศรษกิจดี แต่คิดไปคิดมาเราไปเรียนภาษา เรียนที่ไหนก็เหมือนกันและก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เลือกเรียนที่ถูกแล้วเก็บเงินไว้เที่ยวดีกว่า หางโจวเป็นเมืองที่น่าอยู่ อากาศดี แล้วมลพิษก็น้อยกว่าเซี่ยงไฮ้ด้วย คนก็ดูมีน้ำใจมากกว่าหลายๆ เมืองที่เคยสัมผัสมา

แม้จะเลือกเรียนที่หางโจว แต่ก็แอบไปเที่ยวเซี่ยงไฮ้อยู่เหมือนกัน เพราะนั่งรถไฟไปแค่ชั่วโมงนิดๆ ก็ถึงแล้ว คิดแล้วก็นึกถึงเมืองไทยนะว่าเมื่อไหร่ การคมนาคมของบ้านเราจะสะดวกเหมือนเมืองจีนบ้าง ไปไหนมาไหนจะได้ไม่ต้องเปลืองเวลา

ต่อจากเซี่ยงไฮ้ ก็ไปกันที่อี้อูดีกว่า ไปดูว่าเมืองนี้เค้ามีอะไร เป็นอีกเมืองที่เหล่าบรรดาพ่อค้า แม่ค้าในเมืองไทยนำสินค้าจากเมืองนี้มาขาย ส่วนใหญ่จะเป็นร้านขายของกิ๊ปช็อปอยู่บนตึกใหญ่ ภายในตึกก็จะมีป้ายภาษาไทยประกาศเกี่ยวกับบริษัทที่รับขนส่งสินค้าไปเมืองไทย ใครมีโอกาสได้แวะไปก็ต้องไปกันแต่เช้า หรือไม่ก็ไปค้างคืนแล้วเดินต่อกันวันรุ่งขึ้นก็ได้ เพราะตึกนี้ห้าโมงเย็นเค้าก็ปิดกันแล้ว พอแค่นี้ก่อนนะ ถ้านึกอะไรออก หรือมีที่เที่ยวที่ใหม่ๆ จะเอามาฝาก

พักสักหน่อย

休息一下(xiūxīyíxià) พักสักหน่อย เรียนมาถึงตรงนี้แล้วคงจะเหนื่อยกันไม่ใช่เล่น งั้นพักกันสักหน่อย แล้วค่อยเดินทางต่อดีกว่า จริงๆ แล้วไม่ใช่อะไรหรอก เพราะยังนึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไรต่อไป การถ่ายทอด ภาษาจีนกลาง ให้คนอื่นได้รับรู้นี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะเนี่ย

คิดอย่างนี้แล้วก็นึกถึงเหล่าซือเลย ต้องคอยหากลเม็ดมาสอน เพื่อไม่ให้ผู้เรียนเกิดความเครียด แล้วเราจะทำไงต่อดีเนี่ย สอนก็ไม่เคยสอน แต่ดันมาทำบล็อก ภาษาจีนกลาง ซะงั้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำให้ผู้ที่แวะเวียนเข้ามา เข้าใจได้มากน้อยเพียงใด แต่ยังไงก็ขอทำต่อไปละกัน เพื่อประโยชน์ของมวลมนุษยชาติ...เกี่ยวอะไรกันมั้ยเนี่ย

เราอยากให้ทุกคนเรียน ภาษาจีน ด้วยใจรัก เพราะครั้งหนึ่ง เราก็เป็นคนนึงที่รู้สึกท้อแล้วก็ไม่อยากเรียน แต่คิดว่าถ้าท้อแล้วถอย โดยไม่ยอมทุ่มเทให้กับมัน เราก็จะหยุดอยู่กับที่ ไม่มีทางที่จะรู้ศัพท์เพิ่มขึ้นได้เลย พักหลังเลยตั้งใจที่จะหาอะไรที่เป็นจีนๆ มาอ่านบ้าง อย่างน้อยจะได้ถือเป็นการทบทวนไปในตัว เพราะนี่ก็ห่างไปนานจนลืมไปก็เยอะ คิดแล้วเสียดายเงินป๊า ม้า ที่ส่งเสียให้เรียน จริงๆๆๆๆ

เวลา ใน ภาษาจีน

เวลาก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่มีความสำคัญมาก เพราะถ้าไม่รู้จักเวลาแล้วผิดนัดกันขึ้นมาจะยุงนะ...ขอเตือนไว้ก่อน รู้อย่างนี้แล้วก็มาเรียนเรื่องเวลากันเลยดีกว่า เพื่อเป็นการไม่ให้เสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์

秒(miǎo) = วินาที
分(fēn) = นาที
小时(xiǎoshí) = ชั่วโมง
现在(xiànzài) = ตอนนี้ , ขณะนี้
几(jǐ) = กี่
差(chà) = ขาด
半(bàn) = ครึ่ง
点(diǎn) = โมง , นาฬิกา
刻(kè) = 15 นาที
早上(zǎoshang) = ตอนเช้า
中午(zhōngwǔ) = ตอนเที่ยง , ตอนกลางวัน
下午(xiàwǔ) = ตอนบ่าย
晚上(wǎnshang) = ตอนเย็น
夜(yè) = กลางคืน
午夜(wǔyè) = เที่ยงคืน
大前天(dàqiántiān) = 3 วันก่อน
前天(qiántiān) = เมื่อวานซืน
昨天(zuótiān) = เมื่อวานนี้
今天(jīntiān) = วันนี้
明天(míngtiān) = พรุ่งนี้
后天(hòutiān) = มะรืนนี้
大后天(dàhòutiān) = 3 วันข้างหน้า

ต่อเนื่องจากบทที่แล้ว ลืมบอกไปว่าการนับวันเวลาใน ภาษาจีนกลาง ต้องเรียงจากหน่วยที่ใหญ่กว่าไปหาหน่วยที่เล็กกว่า คือจะเรียงเป็น ปี-เดือน-วัน เช่น วันนี้วันที่ 20 พฤศจิกายน 2008 ก็จะได้ว่า 2008年11月20日 พอเข้าใจกันบ้างหรือเปล่า ถ้าเข้าใจกันแล้วก็มาถามตอบเรื่องเวลากันดีกว่า

บทสนทนา ภาษาจีนกลาง

• 现在几点？
现在早上八点一刻。 (差一刻十点 / 十一点二十分 / 下午三点半)
• ตอนนี้กี่โมง
ตอนนี้ 8โมง 15นาที (ขาด 15 นาที 10 โมง / 11โมง 20 นาที / บ่ายสามโมงครึ่ง)

การบอกเวลาควรมีช่วงเวลากำกับว่า เป็นช่วงเช้า บ่าย หรือเย็น เพื่อจะได้ไม่เป็นการสับสน

วัน-เดือน-ปี

การนับวันเดือนปีของจีนนั้นง่ายกว่าของไทย เพราะจำแค่ตัวเลขแล้วก็ไล่ไปเรื่อยๆ

星期一(xīngqīyī) = วันจันทร์
星期二(xīngqīèr) = วันอังคาร

星期三(xīngqīsān) = วันพุธ
星期四(xīngqīsì) = วันพฤหัสบดี
星期五(xīngqīwǔ) = วันศุกร์
星期六(xīngqīliù) = วันเสาร์
星期天(xīngqītiān) / 星期日(xīngqīrì) = วันอาทิตย์
号(hào) = วันที่ , หมายเลข
ส่วนการนับวันที่ก็เริ่มจาก 一号(yīhào) = วันที่หนึ่ง ไล่ไปจนถึง 三十一号(sānshíyīhào) = วันที่สามสิบเอ็ด
日(rì) = วันที่ (ภาษาเขียน)
月(yuè) = เดือน
年(nián) = ปี
一月(yīyuè) = เดือนมกราคม
二月(èryuè) = เดือนกุมภาพันธ์
三月(sānyuè) = เดือนมีนาคม
四月(sìyuè) = เดือนเมษายน
五月(wǔyuè) = เดือนพฤษภาคม
六月(liùyuè) = เดือนมิถุนายน
七月(qīyuè) = เดือนกรกฎาคม
八月(bāyuè) = เดือนสิงหาคม
九月(jiǔyuè) = เดือนกันยายน
十月(shíyuè) = เดือนตุลาคม
十一月(shíyīyuè) = เดือนพฤศจิกายน
十二月(shíèryuè) = เดือนธันวาคม
一九九八年(yījiǔjiǔbānián) = ปี 1998
二零零八年(èrlínglíngbānián) = ปี 2008 การอ่านปีของจีนนั้นต้องอ่านตัวเลขทีละตัว