เรื่องเล่าจากเมืองจีน

วันนี้ขอรำลึกความหลังเมื่อครั้งที่เรียนอยู่เมืองจีนหน่อยนะค่ะ ถึงแม้จะผ่านมาเนิ่นนานก็ตามที เผื่อจะมีประโยชน์กับใครๆ ได้บ้าง

ซึ่งก็คือการใช้ชีวิตที่ต่างวัฒนธรรมกันค่ะ เพื่อนๆ บางคนที่มีโอกาสได้ไปเรียนเมืองจีนแรกๆ อาจจะยังปรับตัวไม่ได้แต่พอนานวันเข้า เมื่อเราพอจะเปิดรับวัฒนธรรมและเลือกที่จะเรียนรู้ก็จะสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุขค่ะ

เราแค่เรียนรู้วัฒนธรรมของเขาก็พอนะค่ะ ไม่จำเป็นต้องเอามาใช้ อย่างวัฒนธรรมของคนเกาหลี เราอาจเคยดูซีรี่เกาหลีมาบ้าง ซึ่งการใช้เท้าเล่นกันอาจดูเป็นเรื่องธรรมดา แต่คนไทยเราไม่อาจทำได้ค่ะ แรกๆ ก็รู้สึกเหมือนเค้าไม่มีมารยาท แต่คงเป็นเพราะวัฒนธรรมเค้าค่ะเราเลยเลือกที่จะเรียนรู้แล้วเข้าใจเค้า ก็เลยช่างมันค่ะไม่เป็นไร

มาถึงวัฒนธรรมของเพื่อนฝั่งตะวันตกบ้างค่ะ ในครั้งแรกที่รู้จักกัน เค้าอาจจะเล่นกับเราอย่างถึงเนื้อถึงตัว บางทีก็โอบกอดโดยไม่ได้คิดอะไร เพราะเค้ามองเป็นเพียงการทักทายกันก็เท่านั้นค่ะ ยอมรับนะค่ะว่าเจอครั้งแรกก็อื้งเหมือนกัน อยู่ๆ ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนก็มากอดคอเลย เหมือนรู้จักกันมาแต่ชาติปางก่อน แต่หากเราเลือกที่จะเรียนรู้วัฒนธรรมซึ่งกันและกัน ก็จะเข้าใจกันมากขึ้นค่ะ

ส่วนวัฒนธรรมที่ผู้คนมีความเกรงอกเกรงใจและใกล้เคียงกับคนไทยมากที่สุดก็คงไม่พ้นญี่ปุ่นหรอกค่ะ เวลาจะพูดจา หรือจะเล่นกันก็จะมีความนอบน้อม หากยังไม่สนิทกันก็จะมีการวางตัวเหมือนกับคนไทยค่ะ

มาถึงเมืองจีนทั้งที ถ้าไม่พูดถึงวัฒนธรรมจีนก็คงดูจะแปลกนะค่ะ คนจีนในเมืองจีนต่างกับคนไทยเชื้อสายจีนในเมืองไทยมากมายค่ะ อาจเป็นเพราะคนจีนที่อยู่ในเมืองไทยคงถูกปลูกฝังมาคนละแบบ เนื่องจากประชากรจีนที่มีมากมาย การจะทำอะไรของคนจีนจึงดูเป็นการแก่งแย่งชิงดีกัน และดูเหมือนจะเห็นแก่ตัว

ตั้งแต่ที่อยู่เมืองจีนมาบอกตรงๆ เลยนะค่ะ ยังไม่เคยได้ยินคำขอโทษสักคำจากคนจีนเลยค่ะ ยิ่งถ้าคนจีนด้วยกันเองทำผิด ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมขอโทษกัน จึงทำให้พบเห็นการชกต่อยกันเป็นเรื่องธรรมดามากบนท้องถนน เคยเจอหลายครั้งค่ะ คนจีนชอบใช้เสียงดังข่มกันไปมา พอสู้ไม่ได้ก็ลงไม้ลงมือ